Muffled Sunrise

Ludzie wciąż popadają ze skrajności w skrajność. Z depresji do bólów mięśni twarzy spowodowanych ciągłym uśmiechaniem się.

Tytuł posta to również książka, o której ostatnio wspominałam. Dzisiaj przeczytałam  inną powieść tej samej autorki i zawiodłam się. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej przypominam sobie jak wiele rzeczy przeszkadzało mi w "Hopeless" podczas czytania. Jednak na koniec autorka zagrała na moich uczuciach i zapominając o wszystkim, ogłosiłam Colleen Hoover moją nową mistrzynią, a "Hopeless" arcydziełem. I oto jest pytanie: czy w książkach chodzi tylko o emocje, które wywołują?

"Niebo zawsze jest piękne. Nawet wtedy, gdy jest ciemno, deszczowo czy pochmurno. To moja ulubiona rzecz na całym świecie, bo wiem, że nawet jeśli kiedyś się zgubię, będę samotny albo przerażony, ono i tak zawsze będzie nade mną. I będzie piękne."

Może to byli nasi rodzice, którzy za dużo od nas wymagali, odpowiednio nie wspierali, źle wychowali, nie zauważali. 

Jesteśmy ludźmi. Ludźmi, który płaczą, krzyczą i popełniają błędy. Zapominają o pracy domowej czy odebraniu dziecka z przedszkola. Którzy potrafią siedzieć cały dzień i płakać. Oglądać w kółko ten sam serial, powtarzać ten sam słaby żart i wysłuchiwać ciągle tych samych historii swoich przyjaciół.

Dzisiaj mam dla Was poradnik jak osiągnąć cel, który stanowi uzupełnienie ostatniego posta . Mam nadzieję, że skorzystacie.

Mamy mnóstwo kompleksów, wad i niedoskonałości. Tyczą się one naszego wyglądu, umiejętności czy osobowości.