Muffled Sunrise

Witajcie ludziska, tutaj J. Nie znacie mnie, bo mojego bloga czytają zaledwie trzy osoby. (Ale byłoby w porząsiu jakbyście wpadli. tutaj ) Koniec roku już za zaledwie 26 godzin, a ja nie kończę go ze wszystkimi wspomnieniami, bo gdzieś wywiały. Ale czym ten rok był dla mnie? Nauką, zmianą, uśmiechem, płaczem, wszystkim, co jest w człowieku i na zewnątrz. Serio.

Sylwester, Nowy Rok, postanowienia noworoczne, jakby to wszystko było jeszcze wczoraj. Miało być inne, lepsze życie, miało "się chcieć" i wszystko w teorii wyglądało tak cudownie. Do 2016 roku zostało niewiele ponad dwa tygodnie. Kiedy to przeleciało?! Kolejny rok prawie za nami, a my nie dokonaliśmy nic, nic nie osiągnęliśmy, wciąż stoimy w miejscu itd.

Dzisiaj pierwszy grudnia i przychodzę do Was z czymś zupełnie nowym. Mam nadzieję, że się spodoba.

Nie przepadam za szkołą. Jednak, gdyby się na tym głębiej zastanowić i ona ma swoje zalety. Największe jest, bez porównywalnie, poszerzenie naszej wiedzy z zakresu różnych dziedzin, tych mniej i bardziej dla nas ciekawych. Podstawowe umiejętności i fakty dotyczących naszej historii, budowy anatomicznej czy geografii bez sprzecznie trzeba znać. 

Każdy z nas jest inny. Wielokrotnie o tym wspominałam. O innej ścieżce życia, o innym kolorze skóry, wyznaniu, orientacji, upodobaniach, pochodzeniu. Dziś chciałabym napisać o zupełniej odmiennym znaczeniu słowa”inny”.

Wstaję. Wyłączam budzik i zaczynam przeglądać internet. Standardowo - Blogger, Facebook, YouTube, Snapchat oraz w końcu Instagram. Na początku myślę, że to błąd, że mój telefon się zaciął. Wszyscy moi ulubieni muzycy, piosenkarki, zespoły, youtuberzy, aktorzy, modelki, wszyscy dodali ten sam obrazek #PrayForParis. Po chwili już wiem co się stało. Ogarnia mnie złość.

Możesz być z siebie dumny. Choćby za to, że siedzisz pokornie, gdy nauczyciel czyta Twoje nazwisko przy „najgorszej pracy” albo kiedy po raz setny idziesz do tablicy, bo twój numerek to jakaś rocznica ślubu. 

Czas. Upływ czasu. Nie kojarzy nam się to za dobrze. Czas wciąż płynie, my jesteśmy coraz starsi, mamy coraz mniej czasu. Bardzo to depresyjne.

Na szczęście, bo ostatnio usłyszałam trochę głupot i czas to wyjaśnić!

Co robisz, gdy jesteś sam/a w domu? Śpiewasz na cały dom? Ubierasz się w ulubioną sukienkę, którą miałaś na sobie może raz w życiu, a Twój przedpokój staje się wybiegiem? Robisz sobie szalony makijaż, w którym nigdy się nie pokażesz, ponieważ mógłby Cię wyróżnić z tłumu? Może po prostu oglądasz głupie komedie, do których nie przyznajesz się w towarzystwie? Słuchasz disco polo? I cała masa innych rzeczy. O czym myślisz przed zaśnięciem?

Nie mam tu na myśli, że dzięki naszym niedoskonałością jesteśmy wyjątkowi i tak dalej. To prawda, ale nie o tym chcę dzisiaj pisać.

Są chwilę, które już się nie powtórzą. Ludzie, którzy już nie są tacy sami. Miejsca, które są tylko cieniem przeszłości.

Są rzeczy, które wpisujemy w pierwszej kolejność na listy rzeczy do zrobienia czy na spisy postanowień noworocznych. Są jak stały punkt programu. Schudnąć, rzucić palenie, być bardziej zorganizowanym, ćwiczyć, spędzać więcej czasu z rodziną, częściej sprzątać mieszkanie, ograniczyć oglądanie seriali i wiele, wiele więcej rzeczy, które chodzą Wam teraz po głowie.

W oryginalnej wersji brzmi to "...za kilka miesięcy sobie podziękujesz", ale jeśli jesteśmy mną czyli takim leniwym stworzonkiem, które wszędzie pozostawia bałagan, niezorganizowanym, bez silnej woli i te sprawy, a do tego spóźnienia to nasza specjalność... Krótko mówiąc JEDEN OGARNIĘTY DZIEŃ to jak cud na lata.

Nie jesteśmy przez całe życie tacy sami. Wciąż się zmieniamy i jeśli popatrzymy z perspektywy czasu, to będziemy w stanie nawet określić kiedy zaczynały się poszczególne okresy w naszym życiu. Ja mogę powiedzieć już teraz, że w moim życiu nastała duża zmiana.

Można powtarzać w kółko, do znudzenia, lecz tak trudno to zrozumieć. Przecież niby wiemy, że najważniejsze jest serce, a nie wygląd zewnętrzny. Jednak to bez znaczenia. Oczywiście znamy wiele osób, które są tak cudowne, a to jaką mają twarz jest dla nas obojętne. Liczy się ten uśmiech, który umila nam dzień. Ale i to nie robi na nas wystarczającego wrażenia. Dobierając przyjaciół myślimy o tym czy będziemy się przy nich dobrze czuć, czy oni zaakceptują w stu procentach to kim jesteśmy. Oczywiście, że akceptują. Ale co z tego? 

Wspomniałam już o tym w innym poście , jednak postanowiłam rozwinąć ten wątek i poświęcić mu osobny wpis.

...to my. Tak. Jak dbać o takiego wymagającego przyjaciela?

Dzisiaj mam coś zupełnie innego i lekkiego - post o filmach i rzeczach z nimi związanych. Kategorie wymyślałam sama, ale mam nadzieję, że się Wam spodoba.

Ludzie są różni. Ale nikt nie jest gorszy. Ani, tym bardziej, lepszy. Chyba najbardziej denerwuje mnie jak ktoś mówi: "Ona jeździ na wózku inwalidzkim, a Ty się takimi rzeczami przejmujesz.". Wszyscy jesteśmy równi. Przez takie myślenie zaczynamy się porównywać do wszystkich wokół i tracimy własną wartość. On ma lepsze to, ale ja tamto, choć z drugiej strony...

Ludzie wciąż popadają ze skrajności w skrajność. Z depresji do bólów mięśni twarzy spowodowanych ciągłym uśmiechaniem się.

Tytuł posta to również książka, o której ostatnio wspominałam. Dzisiaj przeczytałam  inną powieść tej samej autorki i zawiodłam się. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej przypominam sobie jak wiele rzeczy przeszkadzało mi w "Hopeless" podczas czytania. Jednak na koniec autorka zagrała na moich uczuciach i zapominając o wszystkim, ogłosiłam Colleen Hoover moją nową mistrzynią, a "Hopeless" arcydziełem. I oto jest pytanie: czy w książkach chodzi tylko o emocje, które wywołują?

"Niebo zawsze jest piękne. Nawet wtedy, gdy jest ciemno, deszczowo czy pochmurno. To moja ulubiona rzecz na całym świecie, bo wiem, że nawet jeśli kiedyś się zgubię, będę samotny albo przerażony, ono i tak zawsze będzie nade mną. I będzie piękne."

Może to byli nasi rodzice, którzy za dużo od nas wymagali, odpowiednio nie wspierali, źle wychowali, nie zauważali. 

Jesteśmy ludźmi. Ludźmi, który płaczą, krzyczą i popełniają błędy. Zapominają o pracy domowej czy odebraniu dziecka z przedszkola. Którzy potrafią siedzieć cały dzień i płakać. Oglądać w kółko ten sam serial, powtarzać ten sam słaby żart i wysłuchiwać ciągle tych samych historii swoich przyjaciół.

Dzisiaj mam dla Was poradnik jak osiągnąć cel, który stanowi uzupełnienie ostatniego posta . Mam nadzieję, że skorzystacie.

Mamy mnóstwo kompleksów, wad i niedoskonałości. Tyczą się one naszego wyglądu, umiejętności czy osobowości.

Przed nami druga i ostatnia część "I don't care". Zapraszam.

Nawiązując troszkę do posta o tolerancji , postanowiłam rozwinąć wątek dotyczący przejmowania się ludzkimi opiniami. Zamierzam też podzielić tego posta na dwie części.

Nie da się wszystkiego opanować. Czasami mamy wrażenie, że utkwiliśmy w czymś na zawsze, że nie potrafimy sobie poradzić. Nic nie jest na zawsze. Nic nie jest stałe. Wszystko jest kruche, zmienne, a życie jeszcze zadba, abyśmy nie żyli w jednym miejscu. 

Wszyscy wokół deklarują się do tolerowania homoseksualistów, ludzi o każdym kolorze skóry i wyznaniu. A nie tolerują kolegów ze szkoły/pracy. Których obgadują na przerwie, na Facebooku i przesyłając sobie ich najgorsze zdjęcia. Kiedy zawezmą się za jakąś osobę, to nie dają jej spokoju, przebiją się nawzajem coraz bardziej kolorowymi historiami. Wszyscy chcą być tolerancyjny, tak jak jest to na Tumblrze. Ale nie tolerujemy tych wokół siebie. Bo gorsi. Bo inni.